شهر گمشده ماچو پیچو
در این مقاله از وب سایت تاپ توریست شما را با شهر گمشده ماچو پیچو در کشور پرو آشنا خواهیم کرد . با ما همراه باشید .
ماچوپیچو, شهرگمشده اینکاها در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی ساخته‌شده و صدها سال پیش در زمان فتح اینکاها توسط اسپانیایی‌ها متروک شده‌است. برای قرن‌ها فراموش شده بود و به جز عده‌ای از مردم محلی کسی از آن نامی به خاطر نداشته است.
تا اینکه در روز ۲۴ جولای سال ۱۹۱۱ میلادی، این شهر باستانی «پرو» توسط یکی از باستان شناسان دانشگاه «ییل» (Yale) کشور «آمریکا» به نام «هیرام بینگهام» (Hiram Bingham) که فارغ التحصیل رشته ی باستان شناسی و رشته ی علوم سیاسی بود، کشف شد.البته بسیاری معتقدند،پیش از وی هم افراد محلی و حتی برخی مبلغان مسیحی به این مکان رفته بودند،اما بدون شک «هیرام بینگهام» نخستین باستان شناسی بود که به این منتطقه راه یافت.
ماچوپیچو machupicchu به معنای “قله قدیمی” ,یکی از زیباترین و اسرار آمیز ترین مکانهای تاریخی جهان است. این شهر در ارتفاع ۲۴۳۰متری بالای سطح دریا و در کوه های آند ساخته شده است.اینکاها ساختن این شهر را از ابتدای قرن ۱۵ میلادی شروع کردند و در حوالی سال۱۴۵۰ میلادی در اوج قدرت امپراطوریشان ساخت آن را به پایان بردند.
بینگهام آثار تاریخی زیادی در بقایای این شهر تاریخی کشف کرد که بخش اعظم آنها اکنون در موزه ی دانشگاه ییل نگهداری می شوند و مسؤولان این موزه پس از سالها حاضر به عودت ۴۰۰۰۰ اثر تاریخی این شهر شدند و رئیس جمهور و مردم پرو در تلاش اند که این آثار را باز پس گیرند.
وزن بسیاری از قطعات سنگی به کار رفته در این سازه‌ها ۵۰ تن یا بیشتر تخمین زده می‌شود. این قطعات با چنان دقتی تراشیده شده و در کنار هم قرار گرفته‌اند که حتی با نبود ملات بین قطعات حتی تیغ باریک چاقو نیز وارد درزهای آن نمی‌شود. اطلاعات کمی درباره‌ی کاربردهای اجتماعی و مذهبی این مکان در عصر تمدن اینکا وجود دارد.
یکی از اصلی‌ترین کاربردهای این شهر، استفاده از آن به عنوان رصدخانه‌ی نجومی است. سنگ “اینتیهواتانا” به‌عنوان مشخص‌کننده‌ی تاریخ اعتدالین و سایر دوره‌های قابل توجه نجومی استفاده می‌شده است. در ساعت میانی روز ۲۱ مارس و ۲۱ سپتامبر، خورشید درست بر بالای ستون قرار می‌گیرد به نحوی که هیچ سایه‌ای ایجاد نمی‌کند.
به باور آنها، این زمانی است که خورشید با صخره گره می‌خورد. در این زمان‌ها تمدن اینکا به برگزاری مراسم آیینی می‌پرداختند. البته این سنگ، یک هم‌ترازی هم با انقلاب دسامبر (انقلاب تابستانی در نیمکره‌ی جنوبی) دارد. طبق افسانه‌ها اگر پیشانی فردی با این سنگ تماس پیدا کند، این سنگ چشم بصیرت او را به سوی جهان روحانی می‌گشاید.
سنگ‌های اینتیهواتانا اشیای مقدسی برای اینکاها بودند. اسپانیایی‌های فاتح ماچوپیچو به دنبال این سنگ‌ها می‌گشتند و آنها را نابود می‌کردند. مردم اینکا اعتقاد داشتند زمانی که یک سنگ اینتیهواتانا در زیارتگاهی نابود می‌شود، خدایان، آن مکان را ترک می‌کنند یا می‌میرند. از آنجایی که اسپانیایی‌ها شهر ماچو پیچو را با این حال که به وجود آن شک داشتند، نیافته بودند، سنگ اینتیهواتانای ماچو پیچو هنوز در جای اصلی خود قرار دارد.
این شهر برای مدت چهل سال بعد از فتح کوزکو توسط اسپانیایی‌ها در سال ۱۵۳۳، متروکه باقی ماند. راه‌های ارتباطی بین مراکز اجتماعی امپراتوری اینکا از بین رفت و این امپراتوری کم کم رو به نابودی رفت.
بخش های مختلف ماچوپیچو
مجموعه ماچوپیچو را می‌توان به سه بخش کشاورزی، مسکونی و مذهبی تقسیم کرد. ورودی اصلی این قلعه در قسمت جنوب غربی آن و در انتهای جاده‌ای موسوم به «مسیر اینکا» قرار داشته است. اما ورودی فعلی که در جنوب شرقی این محوطه قرار دارد، به محوطه‌های کشاورزی ماچوپیچو منتهی می‌شود. در بخش‌های کشاورزی ماچوپیچو که از مزارع پلکانی و کانال‌های آبیاری تشکیل شده است، اینکاها محصولاتی چون سیب‌زمینی و ذرت می‌کاشته‌اند که با توجه به دورافتادگی این قلعه از دیگر نقاط امپراطوری اینکا، نقش مهمی در تأمین آذوقه ساکنانش داشته است.
بخش مسکونی ماچوپیچو که با دیواری از بخش کشاورزی آن جدا شده است، از خانه‌هایی با بام‌های شیب‌دار پوشالی و درهای ذوزنقه‌ای شکل تشکیل شده است. بعضی از این خانه‌ها دو طبقه هستند که احتمالاً دسترسی به طبقه دوم آنها به کمک نردبان‌های طنابی میسر می‌شده است، چرا که در ارتفاعی که ماچوپیچو ساخته شده است درخت چندانی برای ساخت نردبان وجود ندارد. بخش مسکونی ماچوپیچو با میدان بزرگی از بخش مذهبی آن جدا می‌شود. این بخش باشکوه‌ترین جلوه‌های هنر و معماری اینکاها را در خود جای داده که از مهم‌ترین آنها می‌توان به «معبد بزرگ مرکزی»، «معبد سه پنجره»، «معبد خورشید» و آرامگاه‌های سلطنتی تشکیل شده است.
در این بخش همچنین قطعه سنگی موسوم به «سنگ اینتیهواتانا» وجود دارد که اطلاعات باارزشی درباره دانش نجوم و ستاره‌شناسی اینکاها در اختیار کارشناسان گذاشته است. این سنگ به طور دقیق نقاط اعتدال پاییزی و بهاری (زمانی که روز و شب طول یکسانی پیدا می‌کنند) و دیگر پدیده‌های نجومی را نشان می‌داده است. شیوه کارکرد این سنگ که بر فراز ستونی قرار دارد به این ترتیب است که در ظهر روز ۲۱ مارس (اعتدال بهاری) و ۲۱ سپتامبر (اعتدال پاییزی) خورشید درست بر فراز ستون و روی سنگ اینتیهواتانا قرار می‌گرفته است، به طوری که سنگ و ستون هیچ سایه‌ای تشکیل نمی‌داده‌اند.
