جزیره ایستر ، مکانی اسرار آمیز در کشور شیلی | Chile

دیدنی های جزیره ایستر

در این مطلب از مجله گردشگری تاپ توریست شما را با دیدنی های جزیره ایستر در کشور شیلی آشنا خواهیم کرد. در ادامه همراه ما باشید.

جزیره ایستر متعلق به کشور شیلی بوده و در شرقِ اقیانوس آرام قرار دارد. ویژگی اصلی و قابل‌توجه این جزیره مجسمه‌های سنگی آن است. جزیره ایستر به شکلی منزوی با فاصلۀ ۱۹۰۰ کیلومتری در شرق جزایر پیت‌کرن قرار داشته و ۳۵۰۰ کیلومتر با غرب شیلی فاصله دارد. طول این جزیره ۲۲ کیلومتر، عرض آن ۱۱ کیلومتر و مساحت آن ۱۶۳ کیلومترمربع است. مرتفع‌ترین نقطۀ جزیره کوه ترواکا می‌باشد که ۶۰۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد.

اولین اروپایی که در جزیره ایستر ( عید پاک ) سال 1722 این جزیره را کشف کرد دریا سالار هلندی به نامجاکوب روگوین بود و به این دلیل نام جزیره را ایستر نهادند. ” تورها یردال ” کاشف ، نویسنده کتاب کان تیکی ، به دلیل شباهت مجسمه های جزیره به آثار سنگی مردم پرو ، که ” موایی ” نامیده می شدند ، فرضیه ای مبنی بر این که ساکنان اولیه ی این جزیره از کشور پرو بوده اند مطرح کرده است.

تاریخچه جزیره ایستر

ساکنان اولیه جزیره ایستر ریشه پلی نزیایی دارند. (DNA گرفته شده از استخوان ها نیز این را تایید می‌کند). به احتمال قوی آن ها از جزایر مارکوس و در ۳۱۸ میلادی به این جزیره آمدند. (آزمایش کربن از نی‌های یافت شده در یک قبر این را تایید می‌کند). حدس زده شده که مهاجران اولیه که احتمالا در دریا گم شده بودند، به تعداد کم (کم تر از ۱۰۰نفر) و در چند قایق به این جزیره آمدند. در زمان ورود آن ها بیشتر جزیره جنگلی و پر از پرندگان بوده و شاید مهم ترین منطقه برای پرورش پرندگان در منطقه پلی نزیا بوده‌ است.

اولین بازدید کنندگان اروپایی این جزیره، سنت های شفاهی ساکنان اولیه این جزیره را ثبت کردند. در این سنت ها، جزیره نشینان ایستر ادعا کرده‌اند که یک فرمانده به نام «هوتو ما توآ» در یک یا دو قایق بزرگ به همراه همسر و خانواده اش به جزیره آمدند.در این افسانه و همچنین تاریخ دقیق سکونت اولیه این جزیره ابهام وجود دارد. ادبیات منتشره در مورد اولین سکونت جزیره ۳۰۰-۴۰۰ میلادی را عنوان می‌کند یا تقریبا زمانی که اولین انسان‌ها در هاوایی سکونت گزیدند. برخی دانشمندان دیگر معتقدند که جزیره ایستر تا زمان ۷۰۰-۸۰۰ میلادی مسکونی نبوده است. ساکنان اولیه این جزیره به نظر می‌رسد که از غرب و از جزایر مارکوس آمده‌اند.

نام جزیره ایستر

قدیمی‌ترین نام شناخته شده این جزیره، Te Pito Ote Henua به معنی مرکز جهان بوده ‌است. در دهه ۱۸۶۰، دریانوردان تاهیتی به جزیره نام Rapa Nui دادند به معنی راپای بزرگ. این به خاطر شباهت جزیره به یکی دیگر از اجزای پلی نزیا به نام Rapa Iti به معنی راپای کوچک بود. مشهورترین نام این جزیره یعنی ایستر(Easter) به خاطر اولین بازدید ثبت شده اروپاییان توسط Dutch Admiral بوده که در شنبه عید پاک ۱۷۲۲ اتفاق افتاده است.

مجسمه‌ های سنگی موآی

شهرت جزیره ایستر از مجسمه‌های سنگی عظیم‌الجثه‌اش ناشی می‌شود که بیش از ۶۰۰ عدد از آن در جزیره وجود دارد. همچنین بقایای تختگاه‌های سنگی و بسیار بزرگ جزیره با حیاط‌ های روباز بسیار قابل‌توجه‌اند و مهارت بالای مردم جزیره در ساخت‌ و ساز را نشان می‌دهند. بررسی‌های باستان‌شناسی در این جزیره به سال‌های ۱۸۸۶، ۱۹۱۴ و ۱۹۳۴ مربوط می‌شوند و حفاری‌های باستان‌شناسی در سال ۱۹۵۵ آغاز گشتند. این حفاری‌ها به شناساییِ سه دورۀ فرهنگی متمایز و قابل‌تشخیص در جزیره انجامیدند.

موایی های جزیره ایستر در اندازه های متفاوتی از سایز کوچک و ارتفاع زیر 1/2 متر تا 220 متر و حدود 150 تا 165 تُن وزن دارند . تا به حال دانشمندان 887 عدد از این مجسمه ها را در جزیره با میانگین ارتفاع 4 متر و میانگین وزنی 13 تُن شمارش کرده اند . فقط 288 عدد از این 887 مجسمه در آخرین آرامگاه خود قرار دارند همچنین بقایای مواد معدنی یا مواد دیگری که هنگام حمل بر روی انها نشسته قابل مشاهده است.

تحقیقات نشان‌ می‌دهد این مجسمه‌ها بعد از تکمیل شدن به محل اصلی انتقال داده می‌شدند. چگونگی این حمل و نقل کاملا مشخص نیست اما بدون شک برای جابجایی نیازمند نیروهای انسانی، راه‌های هموار، طناب، چرخ‌های سنگی ساخته‌ی دست انسان و یا غلتک‌ها بوده‌اند. ساخت این مجسمه‌ها باعث از بین رفتن بسیاری از جنگل‌ها و اراضی اطراف جزیره شد زیرا برای حمل آن‌ها به درختان جنگل و برای طناب‌ها به علفزار‌ها(به گفته‌ی کارشناسان علف‌های این منطقه بسیار محکم و ضخیم بوده است به‌گونه‌ای که با دست پاره‌ نمی‌شد) نیاز داشتند.

روند جابجایی این مجسمه‌ها، کم شدن اراضی و خوارکی‌ها، افزایش جمعیت باعث شد مردم این منطقه شروع به خوردن همدیگر کنند. علاوه برموی‌آ ها دیوار‌های سنگی معروف به ویناپو (Vinapu) شبیه دیوارهای تمدن اینکاها در پرو، مجسمه‌هایی شبیه به موی‌آ که کاملا فرسوده شده‌اند، تعداد ۱۲۳۳ خانه سنگی که توپاً  Tupa نام دارد و Wحدود ۱۰۰۰ مکان  با بیش از ۴۰۰۰ سنگ نوشته در این جزیره به یادگار مانده است.

محققان دریافتند که مجسمه ها با سفره آبهای زیرزمینی و همچنین محلهای آبهای زیرزمینی آشامیدنی که به اقیانوس رسیده و احتمالا نوشیدنی هستند، مرتبط میباشند. علاوه بر این محققان در هر منطقه که مجسمه های غول پیکر وجود داشت مقدار زیادی آب شیرین دیدند. به گفته این تیم تحقیقاتی اندازه مجسمه های موایی و آهو می تواند مقدار و کیفیت آب را در آن منطقه نشان دهد.

برخی از دانشمندان نیز معتقدند که مجسمه غول‌پیکر این جزیره شاید برای نوعی محافظت از جزیره و شاید برای نیایش اجداد و نیاکان ساکنان منطقه با سبک و سیاقی خاص ساخته شده‌اند.

توپای

تعداد ۱۲۳۳ خانه سنگی ما قبل تاریخ که «توپا» نامیده می‌شود، برجسته ترین خانه‌های به جامانده در جزیره ایستر ‌است. خانه‌های سنگی حدود ۶ متر عرض با ساختاری استوانه‌ای شکل و سقفی طاقدار می‌باشد. ورودی این خانه‌ها بسیار پایین است. وارد شدن تنها با سینه خیز رفتن امکان پذیر است. در سال ۱۸۸۲، آلمان ها چند خانه را حفاری کرده و باقی مانده‌های انسانی در داخل خانه‌ها پیدا کردند. مردم محلی به آن ها گفته اند که این مکان ها، استراحتگاه شاهان و روسای جزیره ایستر بوده‌ است. هر خانه دو حفره کوچک داشته که اگر روح یک دشمن از یکی از آن ها وارد شود، روح مرحوم بتواند از دیگری فرار کند.

نکته قابل توجه این است که تعداد باقی مانده خانه‌های سنگی و موآی‌ها تقریبا نزدیک به هم است و این شاید به این معنی است که برای هر شخصی که در یک خانه سنگی دفن می‌شده، یک موآی ساخته می‌شده است. استفاده از خانه‌های سنگی به عنوان قبر، به نظر می‌رسد که هم ‌زمان با تولید موآی، زوال نیایش اجداد و نیاکان متوقف شد. در طی آشفتگی قرن ۱۸، به نظر می‌رسد که جزیره نشینان شروع به دفن مرده‌هایشان میان خانه‌های آهو (سکوی موآی) کرده‌اند و از خانه‌های سنگی به عنوان پناهگاه مرغ ها استفاده کردند.

ساحل آناکنا جزیره ایستر